Moją tożsamością atrament - piórem jestem : października 2017

Pamięta te wszystkie noce przesycone odorem przerażenia i strachu, pamięta ciszę - krzykliwą i rodzierającą; pamięta świeżą woń łez siostry. Pamięta jej dziecięce dłonie w swoich zlepionych śmierdzącą juchą włosach, usiłujące napełnić spokojem jego naprężone, obite ciało. Pamięta swąd obezwładniającej niemocy i jej konwulsyjne łkania, kiedy po raz kolejny musiała stawić czoła temu piekłu. Pamięta okrutne smagnięcia kablem i długie ślady na plecach - ich piętno. Pamięta chłód stali, rozbuchany oddech, ciężką aurę i nieludzki śmiech. Pamięta targający nim gniew, wściekłość i pasję. Wszystko pamięta i niczego nie żałuje. Nie żałuje ani jednego ciosu, który od niego przyjął; ani jednej kości, którą mu połamał. Każdej nocy zrywa się z łóżka zlany zimnym potem i z lękiem patrzy w oświetlone snopem księżycowego światła lustro. Patrzy i boi się, że jest taki sam jak on. Jak ten cholerny bydlak. Jak ojciec. Nic więc dziwnego, że w dniu jego zniknięcia poczuł... Ulgę.

10/12/2017